تو یه زمانی قرار گرفتیم که حادثه ها و اتفاقات با سرعت زیادی در حال رخ دادنه اونقدر که خیلی هاشونو نمی تونیم درک کنیم یا احساسی برای اون حوادث بروز بدیم. قبلنا اتفاقا با تانی و طیب بیشتر حادث می شد یا شاید ما اینطور فک می کردیم شاید هم الان حساس تریم. نمی دونم ولی در حال حاضر به خیلی از حادثه های بزرگ فرصت عکس العمل پیدا نمی کنم تا میام این حادثه رو هضم کنم یه حادثه مهیب دیگه اتفاق می افته ! کاش دنیا دگمه استپ یا بک اسپیس داشت.
چه دست به عصا راه بریم چه بدویم و چه سوار ماشین آخرین سیستم با سرعت بالا طی مسیر کنیم از انجا که هستیم عبور می کنیم. نکته اینجاست که در مسیر درست و جهت صحیح باشیم هر چه سرعت تر بریم بیشتر راه طی می کنیم ولی احتمال تصادف زیاد می شه و آسیبمون هم نسبت موافق با سرعتمون داره اینطور هم که به نظر می رسه آخر دنیای ما هم هر آنچه ذره ذره و به سختی بدست آورده ایم رو به یکدفعه از ما می ستانند یعنی دنیا آخرش نزدیکه و بن بست،پس هر چه توفیقات ما بیشتر باشه آخر مسیر خسارت و خسران بیشتر و فاجعه هولناکتر!!!