وقتی خوب نگاه می کنم دنیا رو متفاوت از گذشته می بینم. چقدر دور و اطرافمون آدمهای با صفا و مهربون و منحصر به فرد و با ارزش وجود دارند که دنیای مارو زیبا و زیباتر می کنند. و اینقدر دست یافتنی اند که یادمون می ره اونها رو ببینیم و خوبی و پشتیبانیشون برامون عادی می شه، و مشکلات کوچک و روزمرگی ما رو از وجود این عزیزان غافل می کنه. کسائی مثل مادر،پدر، همسر، فرزند،برادر،خواهر، نزدیکان و اقوام نسبی و سببی، دوستان با مرام،همکارارن با عشق و وفا،همسایه های خوب و هموطنان خون گرم و.....که دنیا زیبای مارو خلق کردن و همشون یه سرمایه ای هستند که وقتی بهشون نیاز داریم، دستاشونو پشتمون احساس می کنیم.
خیلی متاسفم برای کسائی که این نعمات را ندارند یا ناقص دارند، ولی دامنه عشق ورزیدن به دیگران می شه خیلی خیلی وسیع بشه و همه انسانهای دنیای خاکی رو توش جا بده. حالا که اینطور می نگرم دنیا رو خیلی زیبا و دوست داشتنی مبینم.
خیلی دوست دارم
ترسیدم فردا دیر باشه
به قول این یارو توی فیلم ساختمون پزشکان، بعضی آدما حکم همون عینکی رو دارن که به چشم زده میشه. حتی توی حموم هم که میری یادت میره درش بیاری. چون باهاش زندگی میکنی و همین با هم بودن، باعث میشه نبینیشون...
آری آغاز راه دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست من به پایان نمی اندیشم که همین دوست داشتن زیباست
قالب جدید مبارک
چقده شادم هست
ممنون