زندگی اجباریست

چرا برای اینکه تجربه ای به دست بیاریم باید اینقدر هزینه بدیم.چرا روزگار اول حسابی می زنه و امتحان سختی می گیره بعد یه چیز یادمون می ده؟

چرا آدمهای با تجربه تر تو مسیر زندگی یاد می گیرن نمی شه خیلی خوب و اخلاقی بود.

چرا گذران زندگی آدمها رو بی رحم وخشن می کنه و هر روز از قدرت احساسات ما آدمها کاسته و بر روحیه منطق  استدلال  ما ها افزوده می شه و حالت تاجرانه رفتار کردن، یه عادت معمول می شه.

چرا گذشت روزگار آدمها رو تنها می کنه و احساس غم زیادتر!!!

چرا عاطفه ها ،مهربونی ها عشقها ،خنده ها اینقدر مصنوعی و معامله گرایانه شده.

چرا نیازها اینقدر خوار کننده  ،آسیب رسان ،هزینه بردار، آبروبرند.به قدری که آدمو مجبور به تحسین کسائی می کنه که اگه معذورات نبود ،محل به آنها هم کراهت داشت.

چرا بالا رفتن سن به ما این حس و القا می کنه که عمرمون به بطالت گذشته و خودمون بهره ای از عمرمون نبرده ایم وهمش کاری رو کردیم که به نوعی مجبور با انجام آن بودیم.

چرا گذشت سالیان عمر به ما اینو می فهمونه تا دلت بخواهد شعارهای قشنگ دنیای محیط ما رو فرا گرفته و گویندگانش همه برای انتفاع منافع شخصی تو ادوار مختلف با بیان انها از ما بهره بردن.

چرا دست یابی به خدا ، بهشت ، آبرو ،حیثیت ،احترام ،مقام ومنزلت ،موقعیت ،موفقیت لذت وعشق....همه و همه اینقدر به پول وابسطه  و مرتبطند در حالی که همه به ظاهر اونو تقبیح می کنند.تا جائی که حتی علما هم با حالات مختلف ثروتهارو از دست دارندگان می قاپند و در همان حال آن را مزموم می شمارند.

چرا گذران زمان بجای آنکه فاصله ها رو کم کنه این همه موجبات فاصله و تبعیض و دوری و قهر ما آدمها شده.

چرا روزهای متواتر متوالی بجای آنکه فرصتی برای دستیابی حوائج وخواسته ها و رویاها باشه قاتل آنهاست و مقرر شده که یکی یکی آنچه دوست داریم رو از دست بدیم.

به نظرم زندگی اجباری ایست و مای بازنده هم برای داشتن روحیه مجازی حرکت باید تصورات نیکو و غیر واقع از آینده داشته باشیم.