کلاس درس

بچه که بودم همش دوست داشتم زنگ به صدا در بیاد و بدوم به سمت خونه و بازی گوشی کنم. اما تو دانشگاه که بودم جو دانشگاه و خیلی دوست داشتم ولی از سر کلاس نشستن عاجز بودمو یه جورایی درس و دانشگاه رو شوخی گرفته بودم. ولی حالا بعد از حدود 15سال بعد از کش و قوس زندگی و تجربه های بالا و پایین اون ،فضای دانشگاه برام طور دیگری شده هر چند کلاسهای آموزشی فراوانی و تو این مدت سپری کردم ولی این کلاسها یه جور دیگریه، به نظرم حالا می دونم برای چی باید درس بخونم ولی مشغله ها سر راهمه در حالی که سابقا مشغله نداشتیم ولی هدف درست وحسابی در نظرمون نبود وخودمونو الکی تو درد سرهای بچه گانه می انداختیمو فقط به گذرون اون مقطع می اندیشیدیم.

حیف شد عمری که به بی تجربگی صرف شد و توانایی هایی که با جهل به هدر رفت و قوه یادگیری و استعدادی که غبار زنگار زندگی تار و نا مفهومش کرده. خدا کنه که بعدا حسرت این موقع ها رو نخورم