نقطه سر خط

چرا وقتی حواسمون از نحوه زندگی پرت می شه یه دفعه تا ناکجا آباد می ریم.آنقدر ادامه می دیم که یادمون می ره به جائی رسیدیم که اصلا تصور اینکه اینطور بشیم رو نمی کردیم و تا گلو تو گل فرو رفتیم.

یه دفعه به خودمون می آئیم می بینیم گرد روزمرگی رو دلمون نشسته و ما تو زمونه و مشغولیاتش گم شدیم.

یادمون میره می خواستیم آدم بزرگی باشیم،می خواستیم قهرمون باشیم و ولی حالا فقط سرمون پائینه و حتی خودمون رو از یاد بردیم ،چه برسه آرزو ها و آمالهامون،همقدمها و همفکرامون، دوستهای مبارزمون.

خدایا چی فکر می کردیم چی شد، لطفا دستمونو بگیر تا از سر سطر دوباره بنویسیم.