فرصتی دوباره

فک می کردم با این مریضی همه چیز داره تموم می شه. همه چیز و همه آرزوها،برنامه های نا تمام که همش به فردا واگذارشون می کردم.همش ذهنم درگیر این مسئله بود که واقعا به همین سادگی همه چیز تموم می شه و امیدهام، نامید می شن.یاد روزهائی افتادم که به آقا گفتم دکترها گفتن شیش ماه دیگه فرصت داری اون موقع فک کردم ،دارم امید می دم که هنوز فرصت داری و چقدر ساده لوحانه بود و این حرفم بوی خامی می داد. چون اصلا مهم نیست چقدر زمان داریم!

 باور مهلت محدود و انتها پذیر امید هارو می گیره.اگه دکترها به ما قطعی بگن 50سال دیگه فلان روز می میریم،دیوونه می شیم. در حالی که زمونه وروزگار با ما معاهده ای امضا نکرده.

ولی همین چند روز خیلی حالات عجیب و شرایط متفاوتی رو برام به تصویر کشوند و تاثیر زیادی در  رفتارها، تعلقات ، بی وفائی و بی اهمیتی دنیا و نگرانی از کارهای زمین مانده و کم رنگ شدن  مسائل مهم و پر رنگ شدن نادیده ها و دغدغه هایم داشت. بهم چیزهائی رو القا کرد که گمون نکنم هیچگاه از یادم بره.

 کاش همش اون حال وهوا درونم بمونه. خدا رو شکر می کنم که حالا که فرصت هست فهمیدم برای آدمی که به ته خط می رسه چه چیزهائی اهمیت داره.

هر چند یه بار خواب شفاف و صاف و مرگ تشیح جنازه خودمو دیده بودم. ولی فک می کردم با خوابم رابطه برقرار کردم، در حالی که رویا هیچ وقت احساس قوی حقیقتو به ما نمی ده.

خدایا کمکم کن وقتی اجل ما رو می خوانه کار زمین مانده وحسرت و تاسف راه گلو و نفس مونو نگیره و از حس ناراحتی و بازندگی دق نکنیم.خدایا کمکم کن آماده مقدرات بشم قبل از نزول تقدیرات ومبادا غافل گیر بشیم.