خمره شکسته

خمره شکافدار،خجل از قطراتی بود که هر روز در هنگامی که پیر زن روستائی که از چشمه آب می آورد و ازش می ریخت بود. او می دانست پیره زن ،چقدر سختی می کشد.پس رو به خاتون کرد و گفت:نقصم را می دانم و ضعف در امانتداریم را سزاوار شکستنم دانستم.

خاتون گفت:هرانچه را که ضعف تشخیص دادیم را نباید محکوم به عدم بدانیم. من نیز در سر مسیر چشمه تا منزل گلهائی کاشتم تا نقصت را به فرصت مبدل کنم. و ببین که از نقصت گلستان ساختم.

مهمتر از نقص و عیبی که در ماست،پذیرش وقبول آن است. و اینکه بخواهیم مفید تر و بهتر باشیم.

هیچگاه کسی که پا ندارد بهترین دونده نمی شود ولی خیلی کمالات برایش دست یافتنی است.